Zależnie od gatunku szyszki mogą potrzebować lat, by w pełni dojrzeć. Na przykład szyszki sosny z roku na rok różnie się wytwarzają.
Przyczyną tej różnicy jest to, że różne warunki środowiskowe mogą skłonić sosnę do wytwarzania większej lub mniejszej liczby szyszek. Jest to sposób na ochronę nasion i zwiększenie wskaźnika udanej reprodukcji.
Szyszki są strukturą reprodukcyjną drzew iglastych
Szyszki drzew iglastych są strukturami reprodukcyjnymi, które produkują zarówno pyłek, jak i nasiona. Mogą być jednopienne (takie same u jednego osobnika) lub dwupienne (u różnych osobników).
Stożki mają oś, która zawiera mikrosporofile i mikrosporangia wytwarzające pyłek. Posiada również łuskę nasienną i ovule.
Składniki nasion drzew iglastych są zwykle większe i utrzymują się dłużej niż składniki pyłku, dlatego często są wykorzystywane jako źródło pożywienia dla zwierząt. Mogą też pomagać w tworzeniu nowych drzew.
Jak u wszystkich roślin naczyniowych, szyszki charakteryzują się osią zawierającą mikrosporofile. Sporofile w szyszkach wytwarzają ziarna pyłku, które są następnie przenoszone do nasion przez wiatr.
W wyniku różnych historii ewolucji różnych rodzajów drzew iglastych, ich żeńskie szyszki mają wiele różnych cech morfologicznych. Na przykład u niektórych rodzajów łuska jajowata w przylistku jest połączona z łuską nasienną, a u innych nie.
Koniki są źródłem nasion
Nasiona wewnątrz szyszki są częścią cyklu reprodukcyjnego drzewa. Powstają w procesie zwanym zapłodnieniem.
W trakcie tego procesu ziarna pyłku dostają się do mikropory żeńskiej szyszki i kiełkują. W ten sposób powstają dwie gamety męskie, które łączą się z żeńską komórką jajową. Zygota w nasionku rośnie do określonego rozmiaru, po czym jej wzrost zostaje zatrzymany.
Końcówki są najczęstszą metodą rozmnażania roślin w zimnym klimacie, takich jak sosna. Inne gatunki roślin, takie jak paprocie i mchy, nie mają nasion.
Łuski szyszki otwierają się i zamykają w zależności od warunków pogodowych, co umożliwia roznoszenie nasion przez wiatr lub dzikie zwierzęta. Ta otwarta i zamknięta reakcja na suchą i mokrą pogodę jest ważną częścią adaptacji rośliny do środowiska.
Stoszki są źródłem pyłku
Stoszek jest strukturą reprodukcyjną występującą zarówno u roślin okrytonasiennych (iglastych), jak i okrytozalążkowych (kwitnących). Męskie szyszki są źródłem pyłku, który zawiera męskie komórki płciowe. Szyszki żeńskie są źródłem nasion.
Szyszki to małe, zmodyfikowane gałęzie, które zawierają łuski i przylistki. W łuskach znajdują się męskie narządy rozrodcze, a w przylistkach żeńskie komórki jajowe, z których powstają nasiona.
Kiedy ziarno pyłku opada z męskiej szyszki, wędruje do łuski żeńskiej szyszki i tworzy rurkę pyłkową, która w końcu przemieszcza się do górnej gałęzi i zapładnia żeńską komórkę jajową.
Następnie komórka plemnikowa zapładnia komórkę jajową, z której powstaje nasiono. Nasiona mogą unieść się z drzewa lub pozostać na ziemi pod nim.
Badania wykazały, że szyszki są źródłem dużej ilości pyłku, który jest często przenoszony przez wiatr. Niektóre szyszki są bardziej skuteczne w zbieraniu pyłku niż inne i wydaje się, że morfologia szyszki wpływa na tę funkcję.
Szyszki są źródłem nowych drzew
Szyszka jest strukturą rodzącą nasiona, tworzoną przez drzewo (lub krzew albo zioło). Szyszki są najbardziej rozpowszechnionymi strukturami u drzew i krzewów, a także u wielu innych roślin.
Jedno drzewo może wytworzyć wiele szyszek w ciągu swojego życia, ale tylko około jedna czwarta drzew w lesie wytwarza jeden obfity plon każdego roku. Zbadaliśmy wpływ struktury drzewostanu na obecność i obfitość szyszek dwóch gatunków, które są obowiązkowo siewcami, Picea engelmannii Parry ex Engelm i Abies lasiocarpa (Hook.) Nutt. Oba gatunki są szeroko rozpowszechnione w zachodnich Stanach Zjednoczonych.
Stworzyliśmy modele mieszane, aby sprawdzić, jak na obecność/braki szyszek w poszczególnych drzewach wpływa ich wielkość i wiek oraz atrybuty lasu na poziomie sąsiedztwa i drzewostanu. Prawdopodobieństwo obecności szyszek w drzewie wzrastało wraz z wiekiem i wielkością obu gatunków, szczególnie w młodszych drzewostanach, gdzie powierzchnia podstawowa (BA) była niska.
