Hyperintensywne ognisko w kręgosłupie jest ważną cechą obrazową, która często pojawia się w raportach z rezonansu magnetycznego T2-ważonego. Pomaga radiologom zawęzić diagnozę, łącząc wyniki oceny klinicznej pacjentów z kluczowymi cechami obrazowymi.
Co więcej, cecha ta może pomóc w odróżnieniu różnych chorób od siebie, co jest bardzo ważne. Zapewnia również praktyczne ramy oceny przebiegu mielopatii.
Hyperintensywność
Hyperintensywność to termin używany do opisania obszaru o zwiększonym natężeniu pola magnetycznego w badaniu MRI. Zmiany te mogą być korzystne w diagnozowaniu zaburzeń zdrowotnych, umożliwiając lekarzom opracowanie planu leczenia dla pacjentów.
W kręgosłupie obecność hiperintensywności MRI może wskazywać na różne problemy zdrowotne, w tym ropień rdzenia kręgowego lub proces zapalny. Może również wskazywać na istnienie guza, takiego jak ependymoma lub czerniak złośliwy.
Może być również związana z zaburzeniami neurologicznymi, takimi jak choroba Alzheimera i udar. Ponadto może być związany z przewlekłą i oporną na leczenie depresją.
Ropień rdzenia kręgowego jest rzadkim stanem, który może być wywołany przez kilka patogenów. Charakteryzuje się pierścieniowym wzmocnieniem w MRI i zwykle pojawia się w ciągu 1 tygodnia od ostrego zakażenia.
Gęstość punktów
Obrazy T2-ważone kręgosłupa wykazują szeroki zakres ognisk hiperintensywnych, od prostych artefaktów MR do wyrostków rdzenia kręgowego. Może to być wiarygodnym wskaźnikiem mielopatii lub odzwierciedlać obrzęk, przerwanie bariery krew-rdzeń lub niedokrwienie (1).
Wewnątrzczaszkowa hiperintensywność sygnału MRI jest powszechnie obserwowaną cechą mielopatii, począwszy od łagodnych naczyniaków i mięsaków wrzecionowatych, po przerzuty czerniaka złośliwego, neurosarkoidozę i mielopatię wakuolarną związaną z AIDS. Wygląd tych zmian w badaniu MRI może pomóc w zawężeniu diagnostyki różnicowej, ale najważniejszym czynnikiem jest ocena kliniczna.
Promieniotwórcze zapalenie rdzenia kręgowego jest klinicznie zmiennym zaburzeniem okresu utajonego z charakterystycznym wzorem hiperintensywności T2 długiego segmentu w badaniu MRI, które jest związane z mielopatią popromienną w obszarze napromienianym (55). Zmiany po leczeniu mogą powodować tłuszczową wymianę szpiku kostnego w obrębie odpowiednich trzonów kręgów.
Niedotlenienie
Niedotlenienie oznacza, że organizm otrzymuje mniej tlenu niż potrzebuje, co może być bardzo niebezpieczne, jeśli się przedłuża. Może powodować poważne problemy zdrowotne, w tym wysokie ciśnienie krwi, cukrzycę, rozwój nowotworów i inne.
Może być także oznaką uszkodzenia mózgu, jak w przypadku udaru i guzów mózgu. Ten rodzaj uszkodzenia może zakłócić funkcje regulowane przez konkretny obszar w mózgu, takie jak mowa czy oddychanie.
Badania trwają nad tym, jak rdzeń kręgowy reaguje na brak tlenu i jaki rodzaj leczenia jest najlepszy. Naukowcy chcą wzmocnić umiejętność oddychania i chodzenia, co mogłoby pomóc osobom z urazami rdzenia kręgowego odzyskać sprawność ruchową.
Jednym ze sposobów jest wprowadzenie osoby w stan przerywanego niedotlenienia – jest to forma oddychania z niską zawartością tlenu, która, jak wykazano, zwiększa funkcje oddechowe i szybkość chodzenia. Może też wzmocnić inne mięśnie, na przykład te zaangażowane w chwytanie.
Hyperemia
Gdy organizm potrzebuje więcej krwi, rozszerza naczynia, które ją transportują. Nazywa się to hiperemią.
Może to nastąpić w odpowiedzi na stan zdrowia lub ćwiczenia. Może również wystąpić, gdy naczynie krwionośne jest zatkane przez blokadę, taką jak skrzep.
Aktywna hiperemia jest normalną reakcją na aktywność fizyczną lub stres, ale pasywna hiperemia może wystąpić, gdy masz problem medyczny, taki jak niewydolność serca lub zakrzep krwi w nodze (zakrzepica żył głębokich, DVT). Kiedy ten problem zostanie wyleczony, naczynia krwionośne ponownie się rozszerzają.
W badaniu wykorzystano NIRS do pomiaru reaktywnej hiperemii po okluzji naczynia w łydce i stopie zdrowych uczestników. Stwierdzono, że czas do 50% reperfuzji (T1/2) i druga ćwiartka szybkości reperfuzji (R2q) były najbardziej powtarzalnymi parametrami. Były one bardziej wrażliwe na zmiany ciśnienia perfuzji niż poprzednio opisywane miary hiperemii.
